Я пішу гэтыя радкі на паперы, салёнай ад марскога ветру. Мора,
цёмна-сіняе, у рэдкіх белых карунках, разбіваецца аб вялікі камень, на
якім я ляжу, усплёсквае пенай і трапляе мне на ногі, а калі пашанцуе, -
толькі аднымі пырскамі, - падае мне на спіну.
Халодныя, як апёк, пацалункі салонай марской вады.
А зямля вакол сухая, парэпаная, як далонь малпы,
попельна-шэрая або блакітная. І сярод гэтай сухмені вялізны, аж да
Турцыі, і глыбокі, аж да апошняга дна, наскрозь сіні празрысты крышталь -
найчысцейшай вады. Мора пахне ёдам і водарасцямі, зямля - пылам, сухой
калючкай, нагрэтым мармурам, карыцай і перцам, сухім авечым памётам.
Іліядай!
Я прыкрываю паперу сваім целам. А вада імчыцца справа і злева
ад мяне, ірвецца ў бухту, разбіваецца аб скалы, нясе з сабою, як тысячы
тысяч год, дымныя агаты, зеленаватыя халцэдоны і вінна-празрысты (як
маладое тутэйшае віно) сердалік.
Часам у глыбінях мільгане сіняе вераценца скумбрыі, па
распаленых, пахучых баках каменя бегаюць цікаўныя крабы, а мора наступае
і адступае, і мой камень, здаецца, гайдаецца ў вадзе, то вырастаючы, то
апускаючыся, звонкі, як бронзавы карабель арганаўтаў, неўміручы "Арго".
Падымаю вочы і заўважаю - далёка! - празрыстае дрэўца гледычыі. Вялізныя сухія струкі на ім - як вязкі скручаных цёмных змей.
Уздымаю вочы яшчэ вышэй - і тады бачу, як на вяршыні
Карадага, на вяршыні Святой Гары, спакойна спачываюць два маленькія
празрыстыя воблачкі. Уначы над Карадагам узыдзе месяц, асвеціць іх, і
кожнае заззяе празрыстым, слаба-ружовым і вінным, жамчужным святлом - як
сердалік.
Але галоўнае - мора!
Гэта тое самае мора, у якое ўпадае мой Дняпро.
І ён, і яшчэ тысячы, тысячы рэк, ручаін і проста
струменьчыкаў аддаюць мору ваду, адбіткі берагоў, якія яны бачылі на
ўсім сваім шляху, каламуць, колер вод, галіны, лісце сваіх лясоў і траў
і, нарэшце, саміх сябе, сваё жыццё.
Мы нясём у гэта мора ўсё добрае і злое, што мы бачылі, мы нясём у яго сваё жыццё, нават больш - сваю душу.
І кожны ўпадае па-свойму. Адна рака здаўна-давён ведае, у
якое мора яна плыве, другая - з цяжкасцю прабівае сабе шлях. Адна бачыць
мора з самых сваіх вытокаў, другая - пакутліва і доўга, вельмі доўга,
шукае яго. Трэцяя губляецца ў пясках, перасыхае і гіне, так і не
заўважаючы марскіх хваль. А чацвёртая нечакана, яшчэ за хвіліну не
ведаючы нічога, падае ў яго, як струменьчык вады ў сердалікавую бухту.
Караткевіч "Каласы пад сярпом тваім"
Комментариев нет:
Отправить комментарий